اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر برخی شاخص های آنزیمی و سطح بافتی مالون دی آلدئید در موش صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: دیابت قندی باعث افزایش استرس اکسیداتیو در اثر افزایش تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی می شود. فلاوونولیگنان سیلی مارین دارای اثر ضدّ دیابتی است و هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز آن بر سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز و سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب وکبد بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی مارین از روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهای مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید اندازه گیری شد. یافته ها: در گروه دیابتی دریافت کننده دوز بالای سیلی مارین، میزان گلوکز سرم در هفته ششم به طور معنی دار کمتر از گروه دیابتی بود (007/0p=)؛ بعلاوه، در موش های دیابتی، یک افزایش معنی دار در سطح سرمی آسپارتات (028/0p=) و آلانین آمینوترانسفراز (008/0(p= مشاهده شد و درمان با سیلی مارین در دوز 100، تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را به صورت معنی داری کاهش داد (034/0p=)؛ به علاوه دیابت باعث افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب (009/0p=) و کبد (008/0p=) شد و درمان با دوز بالای سیلی مارین به صورت معنی دار، سطح مالون دی آلدئید را فقط در بافت کبد کاهش داد (026/0p=). نتیجه گیری: درمان دراز مدت با سیلی مارین در دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم می تواند، سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز و سطح کبدی مالون دی آلدئید را در حالت دیابت قندی در موش صحرائی کاهش دهد و بر سطح سرمی آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و سطح قلبی مالون دی آلدئید در دوز بکار رفته، تأثیر معنی دار ندارد.